Kroegenboek Groningen

Cafés, al sinds we enigszins kunnen spreken van een beschaving zijn deze unieke ontmoetingsplaatsen voor levensgenieters een begrip in de maatschappij. Ieder etablissement zijn eigen unieke sfeer, zijn eigen vakjargon, zijn eigen markante bezoekers (meubilair) en daarmee zijn eigen geschiedenis. “Was jij er die bewuste avond bij toen ‘..’ zijn opwachting maakte?” Deze gevleugelde aanhef van weer zo’n legendarisch kroegverhaal zal vele wat minder enerverende avonden door talloze cafés gonzen.Zo ook in De Toeter aan de Turfsingel 6 in het mooie en altijd bruisende Groningen.

Zoals de naam wellicht doet vermoeden van oudsher een alom bekend muziekcafé, maar sinds 2005 door eigenaren Maik van Heerd en Arianne Vreeburg uitgegroeid tot een bijzonder kwalitatief whisk(e)y- en speciaalbiercafé. Met de gezellige indeling, de ruime bar en de decoratieve koperblazers is De Toeter een aangenaam café om ’s middags of ’s avonds te genieten. Dit neemt vanzelfsprekend niet weg dat de professionalisering wat betreft de bedrijfsfilosofie, afbreuk doet aan de bezoekersfrequentie van al haar eigen illustere en nog immer wereldberoemde Groningse ‘caféclowns’. Want deze met respect en waardering aangeduide clowns staan door de jaren heen natuurlijk garant voor menig onvergetelijke anekdotes. Op weergaloze wijze, zij het vaak volledig onbewust, weten deze bijzondere portretten een cafébezoek veelal tot een hilarisch tafereel te verheven.Zo is er sinds jaar en dag onze ‘Henk’, die door één bewuste avond het onderhand beroemde begrip ‘de Toeterblessure’ tot een vaak aangehaalde uitspraak wist te tillen. “Laten wij vanavond eens een andere alcoholische versnapering nemen dan ons doorgaans welgevallig is”, sprak Henk tegen zijn drinkmakker. De keuze viel weldra op een voor die tijd nieuw bier, namelijk de ‘Maredsous 10’. Het cijfer waarop de benaming van dit uiterst smakelijke bier eindigde, deed bij de heren geen alarmbelletjes rinkelen. Misschien dachten zij enkel dat dit stond voor de hoeveelheid glazen die ervan gedronken dienden te worden en daar hielden zij zich dan ook plechtig aan. Dit heeft Henk later op de avond geweten, of hij was serieus in training voor de Olympische Zomerspelen. Want na een doorgaans toch zo kort tochtje huiswaarts moest de trap naar boven met stijl bedwongen worden. De Maredsous 10 deed Henk tot grote hoogten stijgen tot hij op één traptrede na zijn welverdiende nachtrust genaderd was, om zich vervolgens met een dubbele salto achterwaarts met schroef wederom onderin het trappenhuis te bevinden. Sindsdien werd met een gedislokeerde schouder, ofwel de Toeterblessure, een Maredsous 10 steevast weggewuifd!Na deze anekdote te hebben uitgelicht rest mij weinig ruimte om andere eveneens noemenswaardige anekdotes en figuren ruim baan te geven in dit relaas. Zoals onze altijd gezellige ‘huisgriek’, afkomstig uit de tijd waarin softporno met gewillige jonge Nederlandse en Duitse vrouwelijke toeristen op de Griekse eilanden zijn hoogtijdagen vierde. Nu zijn ‘Alain Delon dagen’ geteld zijn en vrouwen hem meer en meer beschouwen als een Demis Roussos op zijn retour, kan hij na menig ‘Urquellbiertje’ enkel nog gefrustreerd uitkramen; “Hé allo, ik ga jou verkopen voor kamelen!”. Dan was er vroeger nog ‘Frank Zuiderzeelijn’. Veel mensen die hem zagen dachten dat hij rechtstreeks afkomstig was uit de beroemde film “Revenge of the nerds”. Onze Frank kwam tot afgrijzen van veel personeel iedere vrijdag omstreeks vijf uur moederziel alleen zijn vrijdagmiddagborrel vieren. Om vervolgens altijd hetzelfde verhaal af te steken over zijn verwoede pogingen om als zelfbenoemd locoburgemeester, de doorgang van de Zuiderzeelijn in zijn eigen bedachte bestuursvergaderingen in ieders Oost-Indisch dove oren te schreeuwen. Menigeen is stiekem weleens benieuwd waar hij tegenwoordig zijn sprookjesvertellingen tentoonspreidt.

Tot slot was er nog ‘Ray’ de gortdroge overspelige Australiër die de Domino’s pizzahut op de hoek aan het Boterdiep destijds beheerde. God wat hield Ray van zijn welverdiende Guinness in de weekenden. Tot de dag dat zijn vrouw achter één (of meerdere) van zijn escapades kwam. Rustig keuvelend aan de bar zwaaide de cafédeur open waarop er twee volle vuilniszakken met kleding in de dikke stierennek van onze ‘Crocodile Dundee’ gedeponeerd werden. “Ray you asshole, I’m fucking divorcing you this time!”, schreeuwde zijn vrouw om alvorens met de noorderzon terug naar ‘the land down under’ te vertrekken. Ons allen achterlatend in absolute doodstilte. Behalve Ray, die stoïcijns naar zijn lege glas tuurde en vervolgens aan de met stomheid geslagen barman vroeg; “Can I get another pint please?”.

Mijn naam is Roy Liezen, barman in De Toeter tijdens mijn studiejaren. Dit was slechts een greep uit de bodemloze put van vele voor ons in ieder geval prachtige anekdotes. Cafés met hun verhalen blijven mythisch en vooral bijzonder. Laten we hopen dat er nog vele zullen volgen binnen al deze unieke subcultuurtjes en onder het genot van een goed glas bier de grote boze wereld een stukje mooier maken.

Roy Liezen